~EB ; ~Be'e 

En la somer'o de la naŭ'dek-tri'a jar'o de Sabmon, ven'is al li la jun'ul'o Amalzain, li'a pra'nev'o, kaj la fil'o de nev'in'o kiu'n Sabmon kar'e am'is en la tag'o'j antaŭ si'a emerit'iĝ'o al gimnosofa izol'o. Amalzain, kiu el'spez'is ĉiu'j'n si'a'j'n unu-kaj-du-dek jar'o'j'n en la alt'ej'a hejm'o de si'a'j ge'patr'o'j, est'is ir'ant'a al Miraab, la ĉef'urb'o de Tasuun, kie li serv'os kiel tas'port'ist'o de la reĝ'o Famorgh. Ĉi tiu posten'o, hav'ig'it'a al li pro influ'a'j amik'o'j de li'a patr'o, est'is avid'at'a inter la jun'ul'o'j de la land'o, kaj konduk'us al alt'a promoci'o se li est'us sufiĉ'e bon'ŝanc'a gajn'i la favor'o'n de la reĝ'o. Konform'e al la dezir'o de si'a patr'in'o, li est'is ven'int'a por vizit'i Sabmon por pet'i la konsil'o'n de la saĝ'ul'o rilat'e al divers'a'j problem'o'j pri mond'ec'a kondut'o.

Sabmon, kies okul'o'j est'is ne'mal'klar'ig'it'a'j pro aĝ'o kaj astronomi'o kaj mult'a absorb'iĝ'ad'o en volum'o'j de arkaik'a'j ĉifr'o'j, ŝat'is Amalzain kaj trov'is en la knab'o i'o'n de la bel'ec'o de li'a patr'in'o. Kaj tial li liber'e donac'is el si'a hamstr'it'a saĝ'o; kaj, post el'dir'ad'o de mult'a'j profund'a'j kaj traf'a'j maksim'o'j, li dir'is al Amalzain:

"Est'as ja bon'e ke vi est'as ven'int'a al mi: ĉar, naiv'a pri la mal'moral'ec'a de la mond'o, vi vojaĝ'as al urb'o de strang'a'j pek'o'j kaj strang'a'j sorĉistinartoj kaj mal'bon'a'j ĉarm'o'j. Est'as mult'e'nombr'a'j fi'ec'o'j en Miraab. Ties vir'in'o'j est'as sorĉ'ist'in'o'j kaj putin'o'j, kaj ili'a bel'ec'o est'as abomen'ec'o en kiu la jun'a'j, la fort'a'j, la brav'a'j, est'as bird'o'glu'it'a'j kaj kapt'it'a'j.

Tiam, antaŭ ol Amalzain for'ir'is, Sabmon don'is al li mal'grand'a'n amulet'o'n arĝent'a'n, kurioz'e gravur'it'a'n kun la delikat'a ost'ar'o de knab'in'o. Kaj Sabmon dir'is:

"Mi konsil'as vi'n sur'hav'i tiu'n amulet'o'n ĉiam de nun. Ĝi en'hav'as pinĉ'aĵ'o'n de la cindr'o el la funebr'a ŝtip'ar'o de J'os Ebni, saĝ'ul'o kaj arki'mag'o, kiu gajn'as suveren'ec'o'n super hom'o'j kaj demon'o'j en pra'a'j jar'o'j per defi'ad'o de ĉiu mort'em'a tent'o kaj sub'ig'ad'o de la mal'obe'em'o de la karn'o. Est'as virt'o en ĉi tiu'j cindr'o'j, kaj ili protekt'os vi'n kontraŭ tia'j mal'bon'aĵ'o'j kia'j est'is super'it'a'j de J'os Ebni. Kaj tamen, ebl'e, est'as fi'ec'o'j kaj fi'ĉarm'o'j en Miraab de kiu'j la amulet'o ne pov'as defend'i vi'n. En tia okaz'o vi dev'as re'ven'i al mi. Mi spekt'os sur vi zorg'em'e, kaj sci'os ĉio'n, kio okaz'as al vi en Miraab: ĉar mi antaŭ long'e iĝ'is la propr'ul'o de rar'a'j kapabl'o'j de vid'o kaj aŭd'o, kies ekzerc'ad'o ne est'as barata aŭ lim'ig'at'a pro nur'a distanc'o."

Amalzain, sen'sci'a pri la afer'o'j al kiu'j Sabmon pri'alud'is, est'is iom mistifik'ig'it'a pro tiu orator'aĵ'o. Tamen li ricev'is la amulet'o'n dank'em'e. Tiam, ofert'ant'a al Sabmon respekt'eg'a'n adiaŭ'o'n, li re'komenc'is si'a'n vojaĝ'o'n al Miraab, sci'vol'ant'e mult'e pri la ŝanc'o, kiu traf'os li'n en tiu pek'a kaj mult'legend'a urb'o.

Famorgh, kiu far'iĝ'is mal'jun'a kaj senil'a mez'e de si'a'j diboĉ'ad'o'j, est'is la reg'ant'o de mal'jun'iĝ'ant'a, du'on'dezert'a land'o; kaj li'a kort'o est'is ej'o de for'serĉ'it'a luks'o, de devi'ant'a rafin'it'ec'o kaj korupt'ad'o. La jun'ul'o Amalzain, al'kutim'it'a nur al la simpl'a etiket'o, la krud'a'j virt'o'j kaj mal'virt'o'j de la kamp'o'loĝ'ant'a popol'o, unu'e est'is blind'um'at'a pro la sibarit'a viv'o ĉirkaŭ si. Tamen iu de'nask'a fort'o de karakter'o, fort'ig'it'a pro la moral'a'j instru'o'j de li'a'j ge'patr'o'j kaj la precept'o'j de li'a pra'onkl'o, Sabmon, konserv'is li'n kontraŭ iu'j ajn grav'a'j erar'o'j aŭ fuŝ'o'j.

Tiel li serv'is kiel tas'port'ist'o ĉe bakĥaj fest'o'j, sed rest'is abstemi'a ĉiam, verŝ'ant'e nokt'o post nokt'o en la ruben'o'inkrust'it'a'n pokal'o'n de Famorgh la frenez'ig'a'j'n vin'o'j'n drog'it'a'n per kanab'o kaj la stupor'ig'a arak'o kun ties infuz'o de papav'o. Kun ne'korupt'a kor'o kaj karn'o li rigard'is la fam'aĉ'a'j'n mask'mim'ad'o'j'n per kiu'j la kort'ul'o'j, rival'ant'e kun'kun'e pri sen'hont'ec'o, pen'is leĝer'ig'i la enu'o'n de la reĝ'o. Sent'ant'e nur mir'o'n aŭ naŭz'o'n, li spekt'is la lert'mov'a'j'n kaj lasciv'a'j'n sin'tord'o'j'n de nigr'a'j danc'ist'o'j el Dooza Thom en la nord'a, aŭ safran'a'korp'a'j'n knab'in'o'j'n el la sud'a'j insul'o'j. Li'a'j ge'patr'o'j, kiu'j implic'it'e kred'is al la super'hom'a bon'ec'o de monarĥ'o'j, ne prepar'is li'n por ĉi tiu spektakl'o de reĝ'a mal'virt'o; tamen la respekt'eg'o ili sem'is ĝis'fund'e al Amalzain konduk'is li'n konsider'i tut'a'n ĝi'n kiel la strang'a'n sed mister'a'n prerogativ'o'n de la reĝ'o'j de Tasuun.

Dum si'a unu'a monat'o en Miraab, Amalzain aŭd'is mult'e pri la Reĝ'id'in'o Ulua, sol'a fil'in'o de Famorgh kaj Reĝ'in'o Lunalia; sed ĉar la vir'in'o'j de la reĝ'a famili'o mal'oft'e ĉe'est'is la banked'o'n aŭ aper'is publik'e, li ne vid'is ŝi'n. La grand'eg'a kaj ombr'em'a palac'o, tamen, est'is plen'a de flustr'o'j koncern'ant'a'j ŝi'a'j'n am'afer'o'j'n. Ulua, al li est'is dir'it'a, hered'is la sorĉ'ist'art'o'n de si'a patr'in'o Lunalia, kies mal'hel'a, luks'a bel'ec'o, tiom oft'e laudita de en'sorĉ'it'a'j poet'o'j, nun est'is fal'int'a al vir'in'aĉ'a kaduk'aĵ'o. La am'ant'o'j de Ulua est'is sen'nombr'a'j, kaj ŝi oft'e akir'is ili'a'n pasi'o'n aŭ ili'a'n fidel'o'n per ali'a'j ĉarm'o'j ol tiu'j de si'a person'ec'o. Kvankam iom'et'e pli alt'a ol infan'o, ŝi est'is ekskvizita form'it'a kaj dot'it'a kun la rav'ec'o de iu demon'in'o, kiu ebl'e hant'us la dorm'o'n de jun'ec'o. Ŝi est'is tim'at'a de mult'a'j kaj ŝi'a mal'bon'vol'o est'is opini'it'a danĝer'a afer'o. Famorgh, ne mal'pli blind'a al ŝi'a'j pek'o'j kaj sorĉ'ad'o'j ol al tiu'j de Lunalia, indulg'is ŝi'n ĉia'manier'e kaj ne'is al ŝi neni'o'n.

La deĵor'o'j de Amalzain las'is al li mult'a'n sen'labor'a'n temp'o'n, ĉar Famorgh kutim'e dorm'is la du'obl'a'dorm'o'n de aĝ'o kaj ebri'o post la nokt'a'j fest'o'j. Mult'o'n da ĉi tiu temp'o li don'as al stud'ad'o de algebr'o kaj la leg'ad'o de pra'a'j poem'o'j kaj romanc'o'j. Iu'n maten'o'n, dum li est'is okup'at'a pri iu'j algebr'a'j kalkul'o'j, ven'is al Amalzain grand'eg'a negr'in'o, kiu'n oni rimark'ig'is al li kiel unu el la serv'ist'in'o'j de Ulua. Ŝi dir'is al li diktator'e, ke li dev'as sekv'i ŝi'n al la apartament'o'j de Ulua. Perpleksigata kaj mir'ant'a pri ĉi tiu rimark'ind'a inter'romp'o de si'a stud'ad'o, li est'is ne'pov'a respond'i dum moment'o. Je tio, vid'ant'e li'a'n hezit'o'n, la grand'a nigr'a vir'in'o lev'is li'n en la nud'a'j brak'o'j kaj port'is li'n facil'e el la ĉambr'o kaj tra la hal'o'j de la palac'o. Koler'a, kaj konstern'plen'a, li trov'is si'n depon'it'a en ĉambr'o kun pend'it'a'j sen'hont'a'j desegn'o'j, kie, inter la haladz'ad'o de afrodizi'ig'a'j vapor'o'j, la reĝ'id'in'o rigard'is li'n kun luks'a grav'ec'o de divan'o el fajr'o'hel'a skarlat'o. Ŝi est'is et'a kiel vir'in'o de la elf'popol'o, kaj volupt'a kiel volv'it'a lami'o. La incens'o ŝveb'is ĉirkaŭ ŝi kiel sinu'a'j vual'o'j.

"Est'as ali'a'j afer'o'j krom la verŝ'ad'o de vin'o por drink'em'a monarĥ'o, aŭ la stud'ad'o de verm'o'manĝ'it'a'j volum'o'j," dir'is Ulua en voĉ'o kiu est'is kiel la flu'ad'o de varm'a miel'o. "Sinjor'o tas'port'ist'o, vi'a jun'ec'o dev'us hav'i pli bon'a'n ofic'o'n ol tiu'j'n."

"Mi pet'as neniu'n ofic'o'n, krom mi'a'j'n dev'o'j'n kaj stud'ad'o'j'n," respond'is Amalzain ne'afabl'e. "Tamen dir'u al mi, ho reĝ'id'in'o, kio est'as vi'a vol'o? Kial vi'a serv'ist'in'o al'port'is mi'n ĉi tie'n laŭ manier'o tiom mal'dec'a?"

"Por jun'ul'o tiom erudici'a kaj lert'a, la demand'o dev'us est'i ne'neces'a," respond'is Ulua, rid'et'ant'e oblikv'e. "Ĉu vi ne vid'as, ke mi est'as bel'eg'a kaj dezir'ind'a? Aŭ pov'as est'i ke vi'a'j percept'o'j est'as pli mal'sprit'a'j ol mi pens'is?" "Mi ne dub'as ke vi est'as bel'eg'a," dir'is la knab'o, "tamen tia'j afer'o'j apenaŭ koncern'as humil'a'n tas'port'ist'o'n." [Major discrepancy her'e with the CAS master.]

La vapor'o'j, pli'dens'iĝ'ant'e de or'a'j incens'il'o'j antaŭ la divan'o, apart'iĝ'is kun moci'o kiel for'tir'it'a'j drapir'aĵ'o'j; kaj Amalzain mal'alt'ig'is si'a'n fiks'rigard'o'n antaŭ la en'ĉarm'ist'in'o, kiu sku'is kun dolĉ'a rid'ad'o kiu ig'is la juvel'o'j'n sur ŝi'a'j mam'o'j scintil'i kiel viv'ant'a'j okul'o'j. [Major discrepancy her'e with the CAS master.]

[Major discrepancy her'e with the CAS master.]

[Major discrepancy her'e with the CAS master.]

Dum mult'a'j tag'o'j post'e, Amalzain, deĵor'ant'e kiel kutim'e, konsci'is strang'a'n hant'ad'o'n. Ŝajn'is nun ke Ulua est'is ĉie. Aper'ant'e ĉe la fest'o'j, kvazaŭ laŭ iu nov'a kapric'o, ŝi parad'is per si'a mal'bon'a bel'o antaŭ la okul'o'j de la jun'a tas'port'ist'o; kaj oft'e, en tag'o, li renkont'is ŝi'n en la ĝarden'o'j kaj koridor'o'j de la palac'o. Ĉiu'j vir'o'j parol'is pri ŝi, kiel ne'esprim'it'e konspir'ant'e ten'i ŝi'n en li'a'j pens'o'j; kaj ŝajn'is ke eĉ la pez'a'j mur'tapiŝ'o'j susur'is ŝi'a'n nom'o'n dum ili rasl'is en la perd'it'a'j vent'o'j, kiu'j vag'is tra la tenebr'a'j kaj sen'fin'a'j hal'o'j.

Tiu, tamen, ne est'is ĉio: ĉar ŝi'a ne'dezir'it'a imag'o ek'ĝen'is li'a'n nokt'a'j'n sonĝ'o'j'n; kaj ek'vek'iĝ'ant'e, li aŭd'is la varm'a'n dolĉ'a'n langvor'o'n de ŝi'a voĉ'o, kaj sent'is la kares'o'n de delikat'a'j kaj subtil'a'j fingr'o'j en la mal'lum'o. Fiks'rigard'ant'e al la pal'a lun'o kiu kresk'is preter la fenestr'o'j, super la nigr'a'j cipres'o'j, li vid'is ŝi'a'n mort'a'n, korod'it'a'n vizaĝ'o'n akir'i la viv'ant'a'n aspekt'o'n de Ulua. La supl'a kaj delikat'a form'o de la jun'a sorĉ'ist'in'o ŝajn'is ir'i inter la fabel'a'j reĝ'in'o'j kaj di'in'o'j, kiu'j svarm'is sur la luks'a'j pend'aĵ'o'j kun ili'a'j am'afer'o'j. Rigard'at'a kvazaŭ per sorĉ'ad'o, ŝi'a vizaĝ'o klin'iĝ'is al li'a en la spegul'o'j; kaj ŝi ven'is kaj mal'aper'is, kiel fantom'o, kun de'log'a'j murmur'o'j kaj diboĉ'a'j gest'o'j, kiam li fleks'iĝ'is super si'a'j libr'o'j. Sed kvankam li'n perturb'is tiu'j aper'aĵ'o'j, en kiu'j li apenaŭ pov'is disting'i la real'a'n dis'de la iluzi'a, Amalzain ankoraŭ est'is indiferent'a al Ulua, est'ant'e cert'e protekt'at'a kontraŭ ŝi'a'j ĉarm'o'j per la amulet'o, kiu en'hav'is la cindr'o'j'n de J'os Ebni, la sankt'ul'o kaj saĝ'ul'o kaj arki'mag'o. Pro iu'j kurioz'a'j sapor'o'j rimark'it'a'j plur'foj'e en si'a'j manĝ'o kaj trink'o, li suspekt'is la doz'ad'o'n al si de la am'poci'o'j, kiu'j fi'fam'ig'is ŝi'n; sed krom mal'pez'a kaj pas'ant'a naŭz'o, li spert'is neniu'n ajn mal'bon'a'n efekt'o'n; kaj li est'is tut'e sen'sci'a pri la sorĉ'o'j plekt'it'a'j sekret'e kontraŭ li, kaj la tri'foj'e mort'ig'a'j envult'o'j por vund'i si'a'j'n kor'o'n kaj sens'o'j'n.

Nun, (kvankam li ne sci'is ĝi'n) li'a indiferent'o est'is afer'o de mult'a klaĉ'o ĉe la kort'o. Vir'o'j mir'eg'as pri tia escept'o: ĉar ĉiu, kiu'n la reĝ'id'in'o elekt'is ĝis nun, ĉu kapitan'o'j, tas'port'ist'o, alt'rang'ul'o'j, aŭ vulgar'a'j soldat'o'j kaj grum'o'j, ced'is facil'e al ŝi'a'j sorĉ'o'j. Do okaz'is ke Ulua koler'is, ĉar ĉiu'j vir'o'j sci'is ke ŝi'a'n bel'o'n mal'estim'is Amalzain, kaj ŝi'a sorĉ'ad'o sen'potenc'is por kapt'i li'n. Je tio ŝi ĉes'is aper'i ĉe la fest'o'j de Famorgh; kaj Amalzain ne daŭr'e rimark'is ŝi'n en la hal'o'j kaj la ĝarden'o'j; kaj post tio nek li'a'j sonĝ'o'j nek li'a'j mal'dorm'a'j hor'o'j est'is hant'at'a'j de la sorĉ'konstru'it'a ŝajn'o de Ulua. Do, en si'a naiv'o, li ĝu'is kiel oni kiu renkont'is danĝer'eg'o'n kaj tra'pas'is ĝi'n sen'damaĝ'it'a.

Tiam, post'e, en sen'lun'a nokt'o, kiam li kuŝ'is trankvil'e dorm'ant'e en la sen'lun'a'j hor'o'j antaŭ aŭror'o, ven'is al li en li'a sonĝ'o hom'a'figur'o en'ŝal'iĝ'it'a de vert'o al kalkan'o kun la ornat'o'j de la tomb'o. Alt'a kiel kariatid'o, tim'ind'a kaj minac'ant'a, ĝi klin'iĝ'as super li en silent'o pli malign'a ol iu ajn mal'ben'o; kaj mort'volv'o'j fal'is mal'ferm'e ĉe la brust'o, kaj tomb'ej'o'verm'o'j kaj mort'skarab'o'j kaj skorpi'o'j, kun'e kun la er'o'j de putr'a karn'o, pluv'is mal'supr'e'n sur Amalzain. Tiam, kiam li vek'iĝ'is el si'a koŝmar'o, mal'san'a kaj sufok'it'a, li en'spir'is kadavr'aĵ'a'n fetor'o'n, kaj sent'is kontraŭ si la prem'o'n de sen'mov'a, pez'a korp'o. Tim'ig'it'a, li lev'is si'n kaj lum'ig'is la lamp'o'n; sed la lit'o est'is mal'plen'a. Tamen la odor'o de putr'ad'o ankoraŭ rest'ad'is; kaj Amalzain pov'is ĵur'i ke la kadavr'o de vir'in'o, du semajn'e mort'a kaj pulul'ant'a kun larv'o'j, est'is kuŝ'ant'a apud li en la mal'lum'o.

Post tiam, dum mult'a'j nokt'o'j, li'a'j'n dorm'o'j'n romp'is tia'j abomen'aĵ'o'j kiel tiu. Apenaŭ li pov'is dorm'i pro la horor'o de tio, kio ven'is kaj ir'is, ne'vid'ebl'a sed palp'ebl'a, en li'a ĉambr'o. Ĉiam li vek'iĝ'is de mis'a'j sonĝ'o'j, trov'ant'e apud si la rigid'a'j'n brak'o'j'n de long'a'mort'a'j sukub'o'j, aŭ sent'ant'e ĉe si'a flank'o la amor'a'n trem'o'n de sen'karn'a'j skelet'o'j. Li'n sufok'is la natroo kaj bitum'o de mumi'ig'it'a'j mam'o'j; li'n prem'eg'is la ne'for'ir'ant'a pez'o de gigant'a'j kadavr'o'j; li'n naŭz'e kis'is lip'o'j, kiu'j eksud'ig'is ĉifon'o'j'n de korupt'o.

Nek est'is tiu ĉio; ĉar ali'a'j abomen'aĵ'o'j ven'is al li tag'e, vid'ebl'a'j kaj percept'it'a'j per ĉiu'j li'a'j sens'o'j, kaj pli abomen'ind'a'j eĉ ol la mort'a'j. Aĵ'o'j, kiu'j ŝajn'is kiel la las'it'aĵ'o'j de lepr'o, ramp'is antaŭ li je alt'tag'mez'o en la hal'o'j de Famorgh; kaj ili lev'iĝ'is el la ombr'o'j kaj krabr'is al li, mien'aĉ'ant'e blank'e per vizaĝ'o'j kiu'j est'is ne ankoraŭ vizaĝ'o'j, kaj pen'ant'e kares'i li'n per si'a'j du'on'manĝ'it'a'j fingr'o'j. Ĉirkaŭ li'a'j maleol'o'j, kiam li ir'is ĉi tie'n kaj tie'n, al'kroĉ'iĝ'is mal'prud'a'j kobold'o'j kun mam'o'j, har'a'j kiel la vespert'o; kaj lami'o'j lasciv'is kaj piruet'is antaŭ li'a'j okul'o'j, kiel la danc'ist'in'o'j antaŭ la reĝ'o.

Ne plu pov'is li leg'i si'a'j'n libr'o'j'n aŭ solv'i si'a'j'n problem'o'j'n de algebr'o en pac'o: ĉar la liter'o'j ŝanĝ'iĝ'is ek'de moment'o ĝis moment'o sub li'a spekt'ad'o kaj est'is tord'it'a'j en run'o'j'n de mal'bon'a signif'o; kaj la sign'o'j kaj cifer'o'j, kiu'j'n li est'is skrib'int'a, far'iĝ'is diabl'o'j ne pli grand'a'j ol grand'a'j formik'o'j, kiu'j fi'e barakt'is trans la paper'o kvazaŭ sur kamp'o, celebr'ant'e tiu'j'n rit'o'j'n kiu'j est'as akcept'ind'a nur al Alil'a, reĝ'in'o de damn'o kaj di'in'o de ĉiu'j fi'ec'o'j.

Tiel pest'it'a kaj turment'it'a, la jun'ul'o Amalzain est'is proksim'a al frenez'o; sed li ne kuraĝ'is plend'i aŭ parol'i al ali'a'j pri io ajn, kiu'n li vid'is; ĉar li sci'is ke ĉi tiu'j horor'o'j, ĉu materi'a'j aŭ ne, est'is percept'at'a'j nur de li mem. Nokt'e, dum la plen'a period'o de lun'o, li kuŝ'is kun mort'a'j aĵ'o'j en si'a ĉambr'o; kaj tag'e, dum ĉiu'j el li'a'j venad'o'j kaj ir'ad'o'j, li'n serĉ'is abomen'ig'a'j fantom'o'j. Kaj li ne dub'is ke ĉiu'j el tiu'j est'is la send'aĵ'o'j de Ulua, koler'at'a pro li'a rifuz'o de ŝi'a am'o; kaj li memor'is ke Sabmon alud'is sinistr'e iu'j'n en'sorĉ'o'j'n, kontraŭ kiu'j la cindr'o'j de J'os Ebni, konserv'it'a en la arĝent'a amulet'o, ne pov'us defend'i li'n. Kaj, sci'ant'e ke tia'j sorĉ'o'j sur'est'is si'n nun, li re'memor'is la fin'a'n ordon'o'n de la mal'jun'a arki'mag'o.

Do, sent'ant'e ke ne est'is help'o por li krom la sorĉ'ad'o de Sabmon, li ir'is al Reĝ'o Famorgh kaj pet'eg'is mal'long'a'n for'permes'o'n el la kort'o. Kaj Famorgh, kiu'n bon'e plaĉ'is la tas'port'ist'o, kaj plu komenc'is not'i li'a'n mal'dik'o'n kaj pal'o'n, aprob'is la pet'o'n vol'ant'e.

Sur leĝer'a ĉeval'o elekt'it'a pro rapid'ec'o kaj el'ten'ad'o, Amalzain rajd'is nord'e'n el Miraab en humid'varm'a maten'o en aŭtun'o. Strang'a pez'ec'o sen'mov'ig'is la tut'a'n aer'o'n; kaj grand'a kupr'a nub'o'j amas'iĝ'is kiel tur'ant'a'j, mult'e'kupol'a'j palac'o'j de ĝin'o'j sur la dezert'a'j mont'et'o'j. La sun'o ŝajn'is naĝ'i en fand'it'a latun'o. Neni'u vultur'o flug'is en la silent'a'j ĉiel'o'j; kaj la ŝakal'o'j mem est'is re'tir'int'a al si'a'j kuŝ'ej'o'j, kvazaŭ tim'ig'it'a'j de iu ne'sci'it'a pere'o. Tamen Amalzain, rajd'ant'e rapid'e al la ermit'ej'o de Sabmon, est'is hant'at'a ankoraŭ de lepr'a'j larv'o'j, kiu'j lev'iĝ'is antaŭ li, poz'ant'e fi'e sur la griz'brun'a'j sabl'o'j; kaj li aŭd'is la dezir'em'a'n ĝem'ad'o'n de sukub'o'j sub la huf'o'j de si'a ĉeval'o.

La nokt'o embusk'is li'n, sen'aer'a kaj sen'stel'a, kiam li ven'is al put'o inter mort'ant'a'j palm'o'j. Ĉi tie li kuŝ'is sen'dorm'e, kun la mal'ben'o de Ulua ankoraŭ sur si: ĉar ŝajn'is ke la sek'a'j, polv'a'j kadavr'o'j de dezert'a'j tomb'o'j kuŝ'is rigid'e je li'a flank'o; kaj la ost'a'j fingr'o'j am'ind'um'is li'n al la ne'sond'ebl'a'j sabl'o'kav'o'j el kiu'j ili lev'iĝ'is.

Lac'a kaj diabl'o'rajd'it'a, li ating'is la hurd'it'a'n dom'o'n de Sabmon je tag'mez'o de la sekv'int'a tag'o. La saĝ'o salut'is li'n tener'e, montr'ant'e neniu'n surpriz'o'n, kaj aŭskult'is li'n kun la mien'o de iu, kiu aŭskult'as jam'kon'at'a'n rakont'o'n.

"Ĉi tiu'j afer'o'j, kaj plu, est'is sci'it'a'j de mi ek'de la komenc'o," li dir'is al Amalzain. "Mi pov'is sav'i vi'n de la send'aĵ'o'j de Ulua antaŭ nun; sed est'is mi'a dezir'o ke vi ven'as al mi je ĉi tiu moment'o, for'las'ant'e la kort'o'n de la senil'ul'o Famorgh kaj la mal'bon'a'n urb'o'n Miraab, kies mal'bon'ec'o'j nun est'as komplet'a'j. La baldaŭ'a sort'o de Miraab, kvankam ne'leg'it'a de ŝi'a'j astr'olog'o'j, est'is deklar'it'a en la ĉiel'o'j; kaj mi ne vol'us ke vi part'o'pren'as la pere'o'n."

"Est'as bezon'at'a," li daŭr'is, "ke la en'sorĉ'o'j de Ulua romp'iĝ'u en ĉi tiu tag'o mem, kaj la send'aĵ'o'j re'ven'u al ŝi kiu send'is ili'n; ĉar ali'e ili hant'us vi'n ĉiam, rest'ant'e kiel vid'ebl'a kaj palp'ebl'a pest'o kiam la sorĉ'ist'in'o mem est'os ven'int'a al si'a nigr'a mastr'o, Thasaidon, en la sep'a infer'o.

Tiam, dum Amalzain mir'is, la mal'jun'a mag'o lev'is el ŝrank'o ebur'a'n elips'a'n spegul'o'n el mal'hel'a kaj bril'polur'it'a metal'o kaj met'is ĝi'n antaŭ li'n. La spegul'o sub'ten'iĝ'is supr'e de la enŝaligitaj man'o'j de vual'at'a imag'o; kaj fiks'rigard'ant'e en ĝi'n, Amalzain vid'is nek si'a'n propr'a'n vizaĝ'o'n nek la vizaĝ'o'n de Sabmon, nek i'o'n ajn de la ĉambr'o mem reflekt'it'a'n. Kaj Sabmon ordon'is li'n spekt'i la spegul'o'n zorg'e, kaj tiam el'ir'is al mal'grand'a oratori'o, kiu apart'e de la ĉambr'o kurten'iĝ'is per long'a'j, kurioz'e pentr'it'a'j volv'o'j de kamel'pergamen'o.

Spekt'ant'e la spegul'o'n, Amalzain konstat'is ke iu'j el la send'aĵ'o'j de Ulua ven'is kaj ir'is flank'e de li, klopod'ant'e ĉiam gajn'i li'a'n atent'o'n per mal'pur'a'j gest'o'j, laŭ la manier'o de putin'o'j. Tamen rezolut'e li fiks'is si'a'j'n okul'o'j'n sur la mal'plen'a kaj ne'reflekt'ant'a metal'o; kaj baldaŭ li aŭd'is la voĉ'o'n de Sabmon ĉant'ant'e sen'paŭz'e la fort'eg'a'j'n vort'o'j'n de iu antikv'a formul'o de ekzorc'o; kaj nun el inter la kurten'o'j de la oratori'o el'ir'is la ne'toler'ebl'a pik'odor'o de brul'ant'a'j spic'o'j, kia'j'n oni uz'as for'pel'i demon'o'j'n.

Tiam Amalzain percept'is, ne lev'ant'e si'a'j'n okul'o'j'n de la spegul'o, ke la send'aĵ'o'j de Ulua mal'aper'is kiel vapor'o'j for'blov'at'a'j de la dezert'a vent'o. Sed en la spegul'o scen'o desegn'is si'n mal'hel'e, kaj li ŝajn'is spekt'i la marmor'a'j'n tur'o'j'n de la urb'o de Miraab sub ŝveb'eg'ant'a'j bastion'o'j de mis'aŭgur'a nub'o. Tiam la okaz'ej'o ŝanĝ'iĝ'is, kaj li vid'is la hal'o'n de la palac'o kie Famorgh kap'balanc'is en vin'o'makul'a purpur'o, senil'a kaj ebri'a, inter ministr'o'j kaj lake'o'j. De'nov'e la spegul'o ŝanĝ'iĝ'is, kaj li rigard'is ĉambr'o'n kun mur'tapiŝ'o'j de sen'hont'a desegn'o, kie, en divan'o de fajr'o'hel'a karmezin'o, la Reĝ'id'in'o Ulua sid'is kun si'a'j plej last'a'temp'a'j am'ant'o'j en la haladz'ad'o de or'a'j incens'il'o'j.

Mir'ant'e dum li pri'rigard'is la spegul'o'n, Amalzain observ'is strang'a'n afer'o'n: la vapor'o'j de la incens'il'o'j, amas'iĝ'ant'a'j dik'e kaj mult'ampleks'e, ek'de moment'o ĝis moment'o akir'is la form'o'j'n de la aper'aĵ'o'j mem, de kiu'j li est'is turment'at'a tiom long'e. Daŭr'e ili lev'iĝ'is kaj mult'iĝ'is, ĝis la ĉambr'o pulul'is kun la gener'aĵ'o'j de infer'o kaj vomit'o'j de fend'at'a'j kadavr'aĵ'o'j. Inter Ulua kaj la am'ant'o ĉe la dekstr'a, kiu est'is kapitan'o de la gard'o de la reĝ'o, spiral'is monstr'a lami'o, kiu en'fald'is ili'n ambaŭ en si'a serpent'a ampleks'o kaj prem'eg'is ili'n kun si'a'j hom'a'j mam'o'j; kaj ĉe la mal'dekstr'a aper'is du'on'manĝ'it'a kadavr'o, fi'mien'ant'e kun sen'lip'a'j dent'o'j, el kies mort'volv'o'j verm'o'j kribr'iĝ'is sur Uluan kaj ŝi'a'n du'a'n am'ant'o'n, kiu est'is reĝ'a eskvir'o. Kaj, ŝvel'ant'a'j kiel la haladz'o'j en vat'o de iu sorĉ'ist'in'o, tiu'j ali'a'j abomen'aĵ'o'j prem'is apud la divan'o de Ulua kun obscen'a'j buŝ'mim'ad'o'j kaj fingr'ad'o'j.

Dum'e, kiel la cikatr'o de infer'a brul'mark'o, horor'o pres'iĝ'is sur la mien'o'j de la kapitan'o kaj la eskvir'o; kaj terur'o lev'iĝ'is en la okul'o'j de Ulua kiel pal'a flam'o ek'brul'ant'a en sen'sun'a'j kav'o'j; kaj ŝi'a mam'o'j trem'is sub la mam'tas'o'j. Kaj nun, en moment'o, la spegul'it'a ĉambr'o ek'ŝancel'iĝ'is fort'eg'e, kaj la incens'uj'o'j renvers'iĝ'is sur la klin'iĝ'ant'a'j pavim'ŝton'o'j, kaj la sen'hont'a'j mur'tapiŝ'o'j sku'iĝ'is kaj puf'iĝ'is kiel la blov'it'a'j vel'o'j de ŝip'o en ŝtorm'o. Grand'a'j fend'o'j aper'is en la plank'o, kaj flank'e de la divan'o de Ulua abism'o profund'iĝ'is rapid'e kaj tiam pli'vast'iĝ'is de mur'o al mur'o. La tut'a ĉambr'o dis'fend'iĝ'is, kaj la reĝ'id'in'o kaj si'a'j du am'ant'o'j, kun ĉiu'j si'a'j abomen'ind'a'j send'aĵ'o'j apud ili, ĵet'eg'iĝ'is tumult'e en la abism'o'n.

Post tio, la spegul'o mal'hel'iĝ'is, kaj Amalzain rigard'is dum moment'o la pal'a'j'n tur'o'j'n de Miraab, ŝancel'at'a'j'n kaj fal'ant'a'j'n sur ĉiel'o'j nigr'a'j kiel sen'ced'a, mal'varm'a fer'o. La spegul'o mem trem'is, kaj la vual'it'a imag'o de metal'o apog'ant'a ĝi'n komenc'is ŝancel'iĝ'i kaj ŝajn'is preskaŭ fal'i; kaj la hurd'it'a dom'o de Sabmon sku'iĝ'is en la pas'ant'a sism'o, tamen, dik'konstru'it'a, star'is firm'e dum la dom'eg'o'j kaj palac'o'j de Miraab sub'ir'is al ruin'o.

Kiam la ter'o ĉes'is si'a'n long'a'n trem'ad'o'n, Sabmon ven'is el la oratori'o.

"Ne neces'as predik'i pri tio, kio okaz'is," li dir'is. "Vi lern'is la ver'a'n natur'o'n de karn'a dezir'o, kaj simil'e rigard'is la histori'o'n de ordinar'a korupt'o.

Nun, est'ant'e saĝ'a, vi turn'os vi'n fru'e al tiu'j afer'o'j, kiu'j est'as ne'korupt'ebl'a'j kaj preter la mond'o.

Post tio, ĝis la mort'o de Sabmon, Amalzain loĝ'is kun li kaj far'iĝ'is li'a sol'a lern'ant'o en la scienc'o de la stel'o'j kaj la kaŝ'it'a'j art'o'j de magi'o kaj sorĉ'o.